هست، ازین قصه کی شوم خاموش؟

تا مرا هوش و مستمع را گوش

هر دهان، جای صد زبانم باد!

هر بن موی، صد دهانم باد!

تا کنم قصه‌های عشق املا

هر زبانی به صد بیان گویا

سبق زندگی از او گیرند،

آنکه عشاق پیش او میرند،

که به انفاس او شوی زنده

تا نمیری نباشی ارزنده

آنکه خواهند صوفیان به فنا

هست ازین مردگی مراد مرا

بل فنایی که ما و من برود

نه فنایی که جان ز تن برود

نشود با تو هیچ چیز مضاف

شوی از ما و من به کلی صاف

از اضافت کنی چون تنوین رم

نزنی هرگز از اضافت دم

نگذرد بر زبانت گاه سخن:

هم ز نو وارهی و هم ز کهن

«رکوه‌ی من»، «عصا و جامه‌ی من»

«کفش من»، «تاج من»، «عمامه‌ی من»

یک من او را هزار من بارست

زآنکه هر کس که از منی وارست